امید که نه     آرزو دارم

خیره

به همین درخت پیر     داربست پوشیده از شاخ و برگ مو

یله در کنار تو

از دست بروم     بروم تا آن طرف بود     تا تَه نبود

می‌ترسم

این روزها

همه رؤیا باشند     این شب‌ها همه خیال

و باد     یا فریاد

آن‌ها را متلاشی کند     و به هر سو پراکنده

هنوز

باور نکرده‌ام

که تنت را لمس کرده‌ام     روحت را نوازش

و فهم کلماتی را

که خودِ تواند     و بی‌آن‌ها زندگی بی‌معناست

شهریور 1392